شاید کم حرف بزنه ، شاید خیلی چیزهارو که آدم آرزوی شنیدنش رو داره هیچوقت به زبون نیاره ، شاید واکنش خاصی نسبت به حرف هایی که بهش می زنم نشون نده شاید ... اما میدونم توی دوستیش چیزی رو از من دریغ نمی کنه ، همیشه دلگرمم میکنه و صداقت توی حرف هاش رو تو چشماش می بینم ، می دونم و احساس می کنم که دوستم داره و همین کافیه ...

روم نمی شه بهش بگم که دلم می خواد خیره به چشماش بشم ، روم نمی شه که بهش بگم یه عمر آرزوم بوده که تصویر خودم رو فقط تو چشمای اون ببینم ، روم نمی شه بهش بگم که روزی بخاطر نداشتن تو بغض گلویم را فشار می داد و حالا خوشحالی داشتن تو بغض شیرینی میشه توی وجودم .