نا گفته ها

دیدمت ! تو هم منو دیدی . اصلاً انتظار نداشتم که تو با خانوادت اون موقع روز اونجا باشی . درست وقتی که داشتم برای دوستم درد دل می کردم ، اول خیلی جا خوردم اما ...

تو یه چیزی موندم ! چرا تو هر بار منو می بینی خیلی جدی برخورد می کنی . نکنه از من بدت میاد . البته اگر هم  اینجوری باشه حق داری چون خودم هم از خودم بدم میاد . میدونی چرا ؟ چون هر بار خواستم یه جوری اونی که تو دلمه رو بهت بگم نتونستم ، نشد ، نشد که بگم .

راستی شنیدم خواستگار برات اومده ، بزرگ شدی دیگه مگه نه  . مادرم برام تعریف کرد ، جلوی مادرم چیزی به روی خودم نیاوردم ولی فقط خدا میدونست تو دل من چی میگذره . آره میدونم ! میدونم بین شما و ما خیلی فاصله هست ، خیلی ، از همه نظر ، ولی ابن باعث نمی شه که بهت علاقه نداشته باشم . هر بار که صحبت میشه میگم : خانواده اونا با خانواده ما ! چه حرفها اصلاً با هم جور در نمیاد ، ولی فقط خدا میدونه که تو دلم چه خبره این حرف رو واسه دلداری دادن به خودم میزنم . خب البته این حقیقته ! حداقل شما هیچوقت حتی نزدیک به شرایط زندگی ما نبودی ولی کاشکی می فهمیدی ، می فهمیدی که چقدر سخته ، چقدر زندگی تلخه ...

عمریه غم تو دلم زندونیه ولی هیچ کس نمی دونه ! اما امیدوارم امید وار برای تو نه برای خودم امید وارم که خوشبخت بشی و یه نفر مثل پدرت نصیبت بشه ، آخه اون خیلی خوبه ، خیلی مرده . همین !