دل نوشته های یک پسر

آخرین یادداشت

دعای شوم چه کسی باغچه آرزوهایم را لگد مال کرد ، دست سرد کدام نا نجیبی پیکره محبت هایمان را نوازش کرد و کدام غریبه ای چشم دیدن این همه علاقه ام را نسبت به یک نفر نداشت که حالا بجای ان همه شور و هیجان کلبه کوچک ولی گرم دلم به وبرانه ای تبدیل شده که هر از گاهی باد سردی در آن می وزد .

انگار غریبه ای در اینجا بوده که همه گلدانهای ما را شکسته و هفت سینم را که سبزه هایش را تازه گره زده بودیم لگد مال کرده ، جای عکس نازنینم روی تاغچه خالیست و ساعتی که همیشه تیک تاک آن ضربان قلبم بود مدتهاست که خوابیده ، دیگر از گرمای محبت عزیزترین کسم خبری نیست و درخت آرزوهایم در بهاری ترین روزهای آشنایی زرد شده و خزان توی باغچه حکایت از پاییزی زود رس دارد .

دیگر درو دیواری بر این کلبه کوچک نیست تا به آن بکوبم تا کسی در را به رویم باز کند ... انگار که سالهاست اینجا ویرانه بوده ، خبری از کبوتران نیست که در کنج ایوان مهمان ما شده بودند و چنان خانه دلم را ترک کرده اند که گویی هرگز اینجا نبوده اند . ابرهای سیاه اندوه آسمان همیشه آفتابی دلم را تیره و تاریک کرده اند ، می ترسم که رگبار تندی تمام وجودم را خیس کند و من تنها باشم .

گویی دیگر وقت رفتن است و یافتن سرپناهی در این هوای ابری ، هر چند که کسی دیگر در اینجا نیست ولی دلکندن از آن همه خاطره و یادگاری ها چقدر سخت است و دردناک . نگاهی می کنم به همه یادگاریهای نوشته شده بر در و دیوار کلبه ام و باز هم قولم را ازیاد می برم و باز گونه هایم نمناک از آن همه خاطره که اگر چه کلبه ام وبران شد ولی یادشان همیشه در دلم نقش بسته خواهد ماند .

- کافیست هـــــر آنچـه که نوشتم ســـالها

- کافیست هـــــر آنچه گـــفتم از دلـدارهـــا

- دیدند و شنیدند و شــــدند مــــحــــرم دل

- افسوس که شکستند به غم همه رویاها

پسر نیمه شب

احسان یکشنبه 27 فروردین‌ماه سال 1385 ساعت 01:36 ب.ظ

6 نظر

پله سنگی ۲...

یه روز دیگه پسره پای همون پله سنگی گذشت بدون اینکه خبری ازش داشته باشه ، احساس می کرد که چیزهایی که این چند وقت براش پیش اومده یه خواب بوده . شمردن لحظه ها وقتی که نمی دونی تا کی باید صبر کنی خیلی سخته انگار با هر ثانیه ای که می گذشت یکی سینه اش رو فشار می داد .

نشستن روی اون پله سنگی باعث شده بود که خیلی از خاطره های قدیمی دوباره براش زنده بشه ، پیش خودش می گفت ای کاش این پله به حرف می اومد و می گفت که چه روزهایی رو اینجا گذرندوم ... قدیمتر ها واسش یه عادت شده بود که بشینه اونجا و فکر کنه ، اما حالا احساس می کنه دیگه اون پله سنگی هم ازش خسته شده .

سخته که تو دنیایی که این همه آدم توش هست همدمت یه پله سنگی باشه ، شاید تنها خوبیش اینه که دیگه از یه تیکه سنگ توقع نداری دلداریت بده ... دلش یاد دوران سربازی کرده بود و تنها یادگاریش که روی دیوار آسایشگاه نوشته بود که همیشه اونو ببینه و یادش کنه ؛

" بی تو ای روشنگر شبهای من در بلـــــور اشک من یاد تو بود "

احسان یکشنبه 27 فروردین‌ماه سال 1385 ساعت 11:07 ق.ظ

1 نظر

پله سنگی ...

از همه جا دلش گرفته بود ، اینقدر تحت فشار و مشکلات قرار گرفته بود که دلش می خواست چشماشو روی همه چیز ببنده ، چشماش پر از سکوت شده بود ، تا مرز نا امیدی پیش می رفت ولی تو آخرین لحظه هایی که از همه جا نا امید می شد باز هم یاد یک نفر بهش دلگرمی می داد ، ته دلش به همه مشکلاتش یه لبخند کوچیک میزد و تلاش می کرد تا بجای هر مشکلی به اون فکر کنه که یه عمر آرزوی داشتنش تو دلش بوده ...

چشماشو می بست تا لحظه ها رو تو دلش تند تند بشماره تا شاید این لحظه ها زود تر بگذره ، قدیم ترا وقتی که دلش اینجوری می گرفت و قتی که خیلی احساس تنهایی می کرد خیلی از لحظه هاش رو روی یکی از پله های سنگی کوهی می گذروند که از بچگی با برادرش می رفت . ولی حالا دیگه پیش خودش می گفت ؛ اون واسه زمانی بود که تنها بودم ، اما حالا کسی هست که بهش دل بستم ، حالا دیگه یه نفر تنهایی هام رو پر کرده ...

خدا خدا می کرد که زودتر اون رو ببینه تا واسه لحظه ای همه مشکلاتش رو فراموش کنه . بالاخره به ارزوش رسید و روز دیدارشون فرا رسید . زیاد از با هم بودنشون نگذشته ، چیزی واسه گفتن نداشت اما دلش پر بود از شنیدن ولی کسی حرفی نمی زد . فکر کرد که اون کمکش می کنه تا لحظه های سختش راحت تر بگذره ولی تا دستشو دراز کرد تا از اون کمک بخواد دوستش یه کمی سکوت کف دستش گذاشت و ...

چیزی به روی خودش نیاورد ولی تو دلش گفت من همونم که یه لحظه طاقت ناراحتی تو رو نداشتم ... بعدش سکوتی رو که تو دستش بود رو تو دلش پنهان کرد تا دیگران نبینند . بغض گلوشو فشار میداد ولی نمی تونست گریه کنه چون قول داده بود که دیگه این کار رو نکنه . حالا که پسره حرفی واسه گفتن نداشت دیگه از اون همه صحبت های قشنگ خبری نبود ، دیگه کسی نبود تا لحظه ها رو با حرف های دلش پر کنه .

...

وحالا بازم همون پله سنگی پای کوه شده هم دم پسره مثل قدیما ... می شینه اونجا و با خودش فکر می کنه چرا فقط تو شادی ها همدیگر رو می خواهیم ؟ ...

احسان شنبه 26 فروردین‌ماه سال 1385 ساعت 10:11 ق.ظ

3 نظر